Tijn Boom, een echtgenoot, vader, opa, ambtenaar, bestuursman. Een bezige bij en liefdevolle man is overleden. De familie is dankbaar voor de tijd die ze met hem hebben gehad. Ik sprak met zijn echtgenote en kinderen exact een half jaar na zijn overlijden. We keken samen terug op zijn leven en het afscheid.

Ik zit samen met de familie Boom op 11 juni 2020 bij elkaar. Het interview stond al eerder gepland, maar door de coronacrisis hebben we het moeten uitstellen. We zitten op gepaste afstand, maar we voelen ons verbonden. Echtgenote Rinie en de kinderen Robert, Yvonne en Monique spreken over het overlijden en de uitvaart van Tijn. Ze vinden het wel bijzonder dat we exact een half jaar na zijn overlijden weer samen zitten, het heeft zo moeten zijn.

Een betrokken man

Het levensverhaal heb ik al een keer eerder gehoord, maar ook dit keer luister ik weer geboeid. De familie blikt terug op zijn werkende leven. Tijn was financieel ambtenaar. Na 40 dienstjaren is hij gestopt, maar bleef tot aan zijn dood actief als financieel adviseur in o.a. diverse schoolbesturen en in de cliëntenraad van het ziekenhuis. Hij was ook lid van een mannenkoor en heeft zich daar ook jarenlang ingezet als bestuurslid.

Maar zijn gezin stond op de eerste plaats en Rinie was alles voor hem; hij kon absoluut niet zonder haar. 56 jaar geleden ontmoette hij haar tijdens een reis naar het Gardameer, het was meteen liefde op het eerste gezicht en een jaar later zijn ze getrouwd. Er volgen 3 kinderen en 5 kleinkinderen waar hij altijd ontzettend trots op was.

Die bewuste dag

Rinie neemt me mee terug naar de dag van zijn overlijden. “Nadat Tijn de vaatwasser heeft uitgeruimd ben ik een boodschap gaan doen. Toen ik thuiskwam vond ik hem op de grond in zijn eigen werkkamer. Ik belde 112. Eén van de eerste personen die binnenkwam was een mevrouw van de AED-groep. Het eerste wat ze zei: “Mevrouw Boom? Uw man heeft ons nog getrouwd!” Intussen waren de ambulanceverpleegkundigen bezig met reanimeren. Maar helaas heeft het niet mogen baten.

We kennen meerdere mensen in de uitvaartbranche, maar we hadden goede ervaringen met jou Monique en kenden jouw betrokkenheid. En daarom belden we je om ons te helpen bij zijn afscheid”, vertelt een emotionele Rinie.

Alleen broodjes horen in de oven

Ik trof een gezin aan dat ontzettend verdrietig was, maar ik zag ook rust bij ze. En dat zie ik, nu een half jaar later, nog steeds. Ze hadden er voor hem vrede mee dat het zo snel is gegaan en hij niet heeft geleden.

Toen we voor het eerst spraken over zijn uitvaart was het al snel duidelijk dat het een begrafenis werd. Tijn was de zoon van een warme bakker en hij zei altijd: “Ik word niet gecremeerd want alleen broodjes horen in de oven.” Tijn werd opgehaald door onze verzorgenden en een deel van de familie reed mee naar Het Afscheidshuis. Dat verliep iets minder voorspoedig, de navigatie was in de war. Hier werd vooral om gelachen, want Tijn deed alles op de fiets en was dus ook alleen maar fietspaden gewend.

Het afscheid

Op de dag van de uitvaart hadden we afgesproken dat dochter Monique haar vader op zou halen bij Het Afscheidshuis. Vervolgens reden we naar het woonhuis waar de rest van het gezin aansloot. Dochter Monique vertelt dat er in alle rust even een kop koffie werd gedronken in Het Afscheidshuis. “Alles ging zo kalm er was geen tijdsdruk te merken. Al was die er natuurlijk wel, hij was niet voelbaar.” Bij het woonhuis stapte ik samen met de chauffeur uit, we maakten een respectvolle buiging en het gezin sloot aan. Omdat Tijn gelovig was, vervolgden we onze weg naar de kerk. De familie had samen met de diaken een kerkelijke maar ook persoonlijke dienst voorbereid. Het gezin vond het fijn dat ik hen meteen mee de kerk in begeleidde. Zo zorgde ik er voor dat de familie gelijk rustig voorin plaats kon nemen.

Terugblik

Ik vraag aan de familie wat ze verder nog is bijgebleven. Yvonne zegt: “Wij zijn die dag bezig geweest met afscheid nemen van papa en daar konden wij ons volledig op richten, omdat we ons nergens zorgen over hoefden te maken. We wisten dat de uitvaart bij jou in goede handen was. Ook in die hele week zijn we niet “geleefd” er was tijd en ruimte genoeg om alles in ons eigen tempo te doen.”

Robert vertelt dat hij het allermooist moment bij het graf heeft beleefd. Zo rond het graf met het hele gezin, in de open lucht en in de zon. Het was recht tegenover het huis waar Tijn en Rinie hun huwelijk zijn begonnen en waar de kinderen geboren zijn. Dat vond hij erg bijzonder. Robert zegt: “Ik had vooraf niet verwacht dat het afscheid op de begraafplaats voor mij één van de mooiste en dierbare momenten zou zijn.”

Het gezin laat mij tot slot weten, dat de uitvaart precies is gegaan zoals ze hadden gehoopt en dat ze dankbaar zijn dat Tijn is overleden zoals hij wenste: plotseling, zonder ziekbed en zonder pijn. “Er was rust, het was liefdevol en warm, we waren samen. Het was AF, dat blijft gewoon een mooie herinnering die kracht geeft voor alle toekomstige jaren…”

De levensboom

“De levensboom is ons familiesymbool. We zijn als takken aan een boom. We groeien allemaal in een andere richting, maar de wortels blijven hetzelfde. Bij het nadenken over de rouwkaart waren we het er snel over eens dat onze levensboom op de rouwkaart moest komen. Ook op het misboekje en in het bidprentje is ons familiesymbool afgedrukt.”