Het is deze maand 3 jaar geleden. Ik werd geroepen bij het overlijden van een jonge vrouw, laat ik haar Roos noemen. Net veertig jaar, kortstondig ziekbed en een gezin met 3 kinderen en een echtgenoot. Alhoewel ze heel erg verdrietig waren, wilde ze geen verdrietige uitvaart, maar juist een zonnige. Want Roos was altijd zonnig tot het laatste toe!

Hoe konden we dat realiseren?

We zijn rond de tafel gaan zitten en hebben de zonnige aard van Roos in alles terug laten komen. De rouwkaart was een foto (zelf gemaakt op een vakantie) van een veld van zonnebloemen. Er werd aan de genodigden gevraagd om één vrolijk gekleurde bloem mee te nemen om rond de kist te zetten. De kist zelf werd in vrolijke tinten beschilderd.

De dienst was ook niet somber… Foto’s van vakanties, gezinsleven, Carnaval, feestjes.

Natuurlijk werd ook “haar” (vrolijke) muziek gedraaid… Girls just wanna have fun… Geluidssterkte op 10 en iedereen herkende dit als het nummer van Roos.

Toen kwamen we bij het ‘prentje’… maar een prentje paste niet bij Roos. Maar wat dan? Voortbordurend op het fleurige en zonnige dat telkens terugkwam, opperde ik om iedereen een bloembol te geven met daaraan haar foto en een laatste groet. Dat vonden ze een mooi idee en daarmee zijn ze volop bezig geweest in de dagen tussen overlijden en uitvaart… Het hele gezin kon daaraan mee knutselen. Het werden tulpenbollen en de foto van Roos werd er met een fleurig lintje aan bevestigd. En zo werden ze ook uitgereikt, tot verrassing van de genodigden.

Het mooie is dat ik een tijdje terug een vriend van Roos tegenkwam die vertelde dat die tulp elk jaar opkomt, en dat, als hij die tulp in de lente boven ziet komen in zijn verder bloemloze tuin, hij meteen weer aan Roos terugdenkt met een glimlach om zijn mond…

Ik liep weg met het gevoel: dàt is waarom mijn vak zo dankbaar is… Uit een verdrietige periode ook een mooie herinnering creëren.

Roos is niet de echte naam.