De lente gloort
28 maart 2024
De lente gloort… zoals elk jaar
De bomen komen uit de grond
en uit hun stam de twijgen
en ied’reen vindt het heel gewoon
dat zij weer bladeren krijgen
we zien ze vallen op de grond
en dan weer opnieuw groeien
zo heeft de aarde ons geleerd
dat ál wat sterft, zal bloeien…
Het bovenstaande gedichtje stond op een rouwkaart uit 2016. Ik kwam het toevallig vandaag tegen en het raakte me, want de lente gloort na een grauwe – vooral natte – winter. Het is vandaag een zonnige dag, nog wel kil, maar de narcissen in de bermen van de stad lopen alweer uit. Mensen lopen al zonder jas (nog wel met dikke vesten), we zoeken weer een terrasje op (nog wel achter glas) en vooral… iedereen kijkt weer een beetje vrolijker.
De tuin van Het Afscheidshuis begint ook langzamerhand weer tot bloei te komen, dus ook bij ons piept het voorjaar naar binnen. Als ik eraan denk dat elk jaar de seizoenen weer keren, dan ben ik dankbaar om dit weer mee te mogen maken.
De betekenis van het gedichtje en vooral de laatste zin staat voor mij symbool dat iemand die overleden is niet “weg” is, maar soms onder een laagje zit. Kijkend onder dit laagje is diegene meteen weer dichtbij. Dichtbij door herinneringen die onder de oppervlakte liggen, herinneringen die voor iedereen anders zijn, herinneringen die veelal (gelukkig) vaak een glimlach opwekken.
Maar… natuurlijk zullen er ook dít voorjaar mensen zijn die te maken krijgen met een – al dan niet verwacht – overlijden van een dierbare. Ik hoop dat wij u dan in die tijd mogen bijstaan zodat u later terug kunt kijken op dagen die, hoewel gevuld met verdriet, ook mooie herinneringen met zich meebrengen.
Ik hoop dat u diegene in liefde zult herinneren.
Ik hoop dat u toch uw gezicht af en toe weer naar de zon wilt keren om u te warmen.
Ik hoop dat u – net als ik – ook dit jaar de natuur weer tot leven ziet komen.
Ik wens iedereen vanaf deze plaats heel veel kracht om verlies te dragen, of dit nu recent of al langer geleden is.
Wij denken aan u.
Monique van Houtum & team